Ավագ Եփրեմյանը ծնվել է 1958 թվականի փետրվարի 25-ին, Ղափանում։ Ավարտել է ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը։ Եփրեմյանի բանաստեղծությունները պարբերաբար տպագրվել են հայկական գրական մամուլում։ 2008 թվականից բնակվում է Երևանում:
ԵՐԿԵՐ
1. Վարք. սևաբանություն, Եր, 2013։
2. Գրվածք, Եր., 2007։
3. Մեկնության ժամանակը, Եր., 1998։
4. Աստղաքայլ, Եր.,1992։
5. Ես իմ լեռան դեմ, Եր., 1989։
ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
- Իոսիֆ Բրոդսկի, Զրույց երկնաբնակի հետ, Եր., 2001։ (ռուսերենից)
- Աննա Ալչուկ, Տասներկու ռիթմական դադար; Բեռլինյան կայարան; պատուհանի տակ անձրև է; «այստեղ լիճ է եռացող գույների…»: Արդի ռուսական վերլիբռ, Ստեփանակերտ, «Ոգի-Նաիրի», 2015, էջ 213-221։
- Ելիզավետա Մնացականովա, Բանաստեղծություններ։
Գրքեր
- Ես իմ լեռան դեմ (բանաստեղծություններ), Ե., «Խորհրդային գրող», 1989, 40 էջ։
- Մեկնության ժամանակը (բանաստեղծություններ), Ե., «Ապոլոն», 1998, 142 էջ։
- Գրվածք (բանաստեղծություններ), Ե., ՀԳՄ հրատ., 2007, 93 էջ։
- Վարք. սևագրություն (բանաստեղծություններ), Ե., «Անտարես», 2013, 224 էջ։
- Երգչախումբը ցրվել է (բանաստեղծություններ), Ե., «Անտարես», 2016, 192 էջ։
Թարգմանել իրականությունը
Ինչքան իմ արդեն երկարող կյանքից և էդ կյանքում (անպայման) պատահած լավագույն գրքերից գլխի ընկա,
մեր իրականությունը գրված է օտար լեզվով: Ավելի կտրուկ՝ իրականությունները հենց օտար լեզվով էլ գրվում են, դա Կարգ է, բայց մեր գործը, բնականաբար, մե՛ր իրականության հետ է նախևառաջ: Ուրեմն՝ ի՞նչ պետք է անել…
Թարգմանել, իհարկե:
Թարգմանության տարբեր սկզբունքներ կան, բավական շատ են անսկզբունք թարգմանությունները, փոխադրությո՛ւնը կա վերջապես: Իսկ մի գրագետ (Սարոյանի բառն է), հիմա չեմ հիշում անունը, թեթև ձեռքով երկու մեծ խմբի է բաժանել թարգմանություն երևույթը, երբ խոսելիս է եղել Գյոթեի Ֆաուստի ռուսերեն ամենահայտնի երկու տարբերակի մասին: Եթե ուզում եք, ասել է, իմանալ, թե ի՞նչ է գրել Գյոթեն, պիտի կարդաք Նիկոլայ Խոլոդկոսվսկու թարգմանությունը, իսկ եթե՝ ինչպե՞ս է գրել, ապա՝ Բորիս Պաստեռնակինը: Իհարկե, խնդիրը շատ ավելի բարդ է, իրականում դրանցից ոչ մեկն էլ բուն Ֆաուստը չէ, լավ գերմաներեն չիմացողն էլ կարող է վստահ լինել, որ համաշխարհային գրականության այդ գլուխգործոցը, ինչպես սիրում են ասել համալսարաններում, չի կարդացել: Էդպես է: Էդպես է նաև անգլերենի, ռուսերենի, ճապոներենի և բոլոր մյուս լեզուների պարագային:
Սա՝ գրականության մեջ: Բայց մենք խոսում ենք իրականության մասին, և այս դեպքում, զուգահեռներ տանելու հնարավորության առկայությամբ իսկ, ամեն ինչ այլ է: Պատճառը մեկն է ու միակը. իրականության լեզուն օտար է առհասարակ… Կամ, ավելի պարզ, դա որևէ լեզու չէ, դա հենց բոլոր լեզուներին օտար լեզու է, ուստի գոյություն ունի միայն այս կամ այն լեզվով թարգմանված վիճակում: Այսինքն՝ թարգմանությունն այս դեպքում կենսական անհրաժեշտություն է, և առաջին հերթին՝ հենց իրականության համար: Պայմանավորվենք նաև, որ, գոնե այս տեքստում, իրականությունը հենց ճակատագիրն է՝ և՛ մարդու, և՛ միմյանց մեջ ինչ-ինչ նմանություններ տեսնող մարդկային խմբերի: Չթարգմանված, մայրենիով չընթերցված իրականություն՝ չթարգմանված, մայրենիով չընթերցված ճակատագիր:
Եւ մենք չունենք այդ թարգմանությունը, որը համահանճար պիտի լիներ, պիտի լիներ վերոհիշյալ երկու թարգմանությունների օրգանական մեկտեղումը՝ ինչը և ինչպեսը – նույն տեքստում: Չունենք: Մենք գոյատևում ենք մի իրականության մեջ, որն օտարի թարգմանածն է, ասես, կամ՝ առավել իռացիոնալ մի բան. մեզանից մեկը, կարծես, նույն Ֆաուստը գերմաներենից թարգմանած լինի անգլերենի, բայց մե՛զ համար, որպեսզի մենք կարդա՛նք:
Իսկ դա նշանակում է, որ իրականությունը կամ ճակատագիրը, որպես օտար իրադարձությունների կցկտուր շղթա, երբեմն՝ մաս-մաս, երբեմն՝ համեմատաբար (իբր) ամբողջական, անընդհատ շաղ է գալիս մեր՝ վաղուց արդեն մայրենի որևէ բան չընկալող գլխին՝ ներկայանալով որպես իրականություն ու ճակատագիր:
Իրականությունն ու ճակատագիրը գրականություն չեն, որի օտարը կընդլայներ մեր՝ այսպես կոչված մտահորիզոնը: Մեր ճակատագիրը հենց մենք ենք. ու եթե՝ չթարգմանված-օտար, ապա՝ չճանաչված-չապրված… Իսկ եթե ոչ ճանաչում ենք, ոչ էլ ապրում, անում ենք ի՞նչ, և մանավանդ՝ ինչո՞ւ:
Ֆաուստ- գերմանացի գրող Գյոթեի համանուն ողբերգության՝ համաշխարհային գրականության հավերժական կերպարներից է։
Ֆեյսբուքյան հանրագրեր
Անցյալի միակ դասը ներկային
***
Անհոգ եղիր… քո ամոթն ու խայտառակությունը վաղը ներկայանալու են որպես դաս:
***
Կյանքը միշտ նոր է:
Եւ միայն ինքն է, որ միշտ նոր է, իսկ այս խոսքն ու մնացած ամեն ինչ հին են անհուսորեն եւ հայտնի՝ անհիշելի ժամանակներից…
Աստված կյանքը պահպանում է, իսկ մարդուն՝ ոչ… որ ինձ նման մեկն էլ իր հերթին ասի. «Կյանքը միշտ նոր է»։
***
Ես չեմ կարող պատասխանատվություն կրել արդեն ասածս խոսքի համար: Խոսքն ասելուց առաջ եմ ես պատասխանատու:
***
Նույնիսկ բուն փաստերին հուսահատեցնելու չափ ապշեցնող եզրակացություններ անել եւ հուսավառվել. ուրիշ ի՞նչ կարող է անել մարդը:
Բանաստեղծություններից ուսումնասիրելով, վերցրե՛ք մեկ հատված և կազմեք փոքրիկ շարադրություն։
***
Գիշերն
ինչքան ուժ ունի
վրա է տալիս
երբ գիշերն ուժեղ է
չես կարող
քնել
***
ինչքան մարդիկ
շատ էնքան
մարդը մենակ
***
մի՛ սփոփեք
չիդարմանում
խաբե՛ք ինձ
***
ազատություն եմ
ուզում մեծացրեք
իմ վանդակը
***
իմ կողքով անցան
և ցերեկները եւ գիշերները
որտեղի՞ց են սրբելու
ինձնից մնացած փոշին
***
Աստված իմ գոնե ասա
որ ուզում ես
լռել բայց ասա
***
Երեք չափով ես
ինձ չափում Տեր իմ
տարածությամբ ժամանակով
և լռությամբ:
Կատարած աշխատանքների հղումները
Թամար Մանուկյան — ընթերցումներ
Ջեմմա Զարգարյան — «Վասն տարբերության» ստեղծագործական պատում
Հրաչուհի Մանվելյան — ընթերցումներ, ստեղծագործական պատում